Taon-taon tumataas ang tuition fees sa mga paaralan na eksklusibo daw at naniniguradong maraming matututunan ang mga mag-aaral. May mga paaralang nagmamalaking accredited cla ng PACUCOA na level 1 to the highest level, meron ding mga paaralan na kug ituring ang larong basketball eh parang eto na lang ang kailangang matutunan ng isang estudyante para magtagumpay. Mga state U na nangangako ng magandang kinabukasan sa murang halaga, mga paarlaang mabilis ka raw makakagraduate dahil trisem, quartersem, at “bisem”. Isama mo na dito ang mga paaralang nagmamalaking mataas ang board passing rate sa kung ano mang board exam, pinagmamalaki ng mga paarlaang ito ang mga board passers na lilipad patungong ibang bansa at paunlarin ang lupang banyaga. Maraming pang iba, alam mo kung ano tinutukoy ko…
Kung kaya mong bumalik sa nakaraan, anong uri ng paaralan ang pipiliin mo?
Noong malapit na ang graduation namin nung 4th yr HS, excited ang lahat sa pageentrance exam sa iba’t ibang Universities sa Manila, QC, LP, Makati, o kaya… o sige na nga buong NCR. May ilan pang nagbalak pang mag-aral noon sa probinsiya dahil doon daw talaga siya lumaki na taliwas sa paniniwala kong makukuha ko ang pinakamagandang kaledad ng edukasyon dito sa
Naging basehan para sa pagpili ko ng paaralan ang uri ng kursong kukunin ko. Inisip ko kasi noon na may kanya-kanyang specialty bawat paaralan, parang paborito mong karinderya. Nais ko noong maging Engineer. Inuna ko ang paaralang may magandang pangalan sa Maynila, matanda na ito at kahit hindi Engineering ang pinaka specialty nito, kung makakpasa ako at makakapagtapos dito ay siguradong good shot ako sa magulang ko at poging pogi rin ako sa mga kapitbahay namin. Kaso nga lang, makaraan ang dalawang lingo nalaman kong isa pala akong sawing palad. Tulad ng palusot ng marami, hindi ko daw pwedeng kunin ang kursong nais ko dahil isa itong “quota course”. Dehins ako nakapasa, badtrip repa!!!
Madali naman akong nakaget-over sa pangyayaring ito, kung kaya naghanap agad ako ng mas “magandang” paaralan. Sa paarlaang nakita ko, Maganda ang pangalan pagdating sa pagiinhinyero, at sosyal dahil nasa loob ka ng environmental friendly na pader kung saan maraming paaralan pa ang nakatayo, at ialng mga historical na simbahan ag matatagpuan. Jackpot talaga dahil ialang saglit lang nakapasa na ako, at dito na unang nagsimula ang impiyerno.
Sa paaralang ito nagtagal ako, at talagang nagmukha akong matagal pa gumraduate. Bagsak dito at bagsak doon. Tambay dito at tambay doon. Maere ang paaralang napasukan ko, masyado akong nahook, at ayokong mawala sa akin ang ereng nakukuha ko dito kahit bagsakin naman talaga ang estado ko. Tipong ilang ulit na akong dapat kick-out pero ayun ako at umaapila upang mabigyan ng isa pang pagkakataon, at pag tapos ay isa pang pagkakataon, at is pang pagkakataon at pagkakataon to positive infinity….
Malay ko ba naman kasing kailangan palang mag-aral, eh ang palala lang naman sa akin ng nanay ko sa tuwing papasok ako eh, “ingat ka anak, pumasok ka ha”
Sa bawat sermon dahil sa bagsak na subject, nagging paborito kong sago tang mga katagang, “eh bakit ba? Ganito talga sa college!!”, kapalit ng linyang ito ang kamal kamal na salaping ginagastos ng mgaulang ko sa paggpapaaral sa akin sa isang magandang paaralan.
Nagsawa din nman ako sa paulit-ulit na nakakasuakang mga pangyayari ng buhay ko. Tipong tuwing bigyan ng grade nagtatago ako. Lagi na lang akong naghahabol sa mga prof na parang ninjang nawawala bigla bago magfinals, kakahanap ng mga sections na sure pass ang prof. OO meron nun, at alam mo un,,,, sure pass na mga prof.
Apat na taon ang ginugol sa sa paaralang ito, pinangakuan ako ng mgandang kinabukasan. Akala ko naman grantisado na ang ang kinabukasan ko, sa banding huli ako pa rin pala ang makakapagdesisyon kung gaano kataas ang tagumpay na kaya kong abutin, hindi ang paaralang pinanggalingan ko.
Sa kabiguang ito, napilitan akong magtabaho. Ang pngunahing inspirasyon ko ay ang makapagtapos ng pag-aaral. Hindi na ako namili pa ulit ng paaralang naniniguradong magkakaroon ako ng magandang kinabukasan. Sa pagkatuto ko sa aking karanasan, pinili ko ang paaralang, pinakamadaling biyahein galing sa trabaho at bahay. Pinili ko rin ang kursong nababagay sa akin, kursong magaan, at di hamak na mas malapit sa puso ko dahiil bukod sa ang kursong ito ang pinakamalapit sa hindi pag-aaral, may kinalaman din ito sa pagpapahayag ng sariling pananaw.
Sa pagbalik ko sa paaralan makalipas ang pagpapahinga.ng ilang saglit, nagiba ang tingin ko dito. Kung dati nakikita kong ang paarlaan ang huhubog sa mga estudyantng nag-aaral dito, hindi na ngayon. Para sa akin, ang mga estudyante ang humuhubog sa paaralan. Estudyante rin ang nagbibigay ng magandang reputasyon sa mga paaralan, at hindi ang mga accreditation galing sa PACUCOA, PAGCOR, BFAD, ATBP.
Masaya… Ganun pa rin naman angmga estudyante. Mataas ang mga pangarap. Maraming nagiisip na umalis pagnakapagtapos ng pag-aaral, maraming nag-iisip na maraming trabaho ang naghihintay sa kanila, maraming ring mga banjing banjing lang. Nakakahiya lang talagang isipin na minsan akong nagkamali at may mga estudyanteng nakikitaan ko ng parehas na pagkakamali, marami rin sila. Mga kalahati ng skul.
“Dyahe I was lke that before??”. Mga katagang naglalaro sa aking isipan tuwing nakakakita ako ng mga katulad ko.
Kung babalik ka sa nakaraan, mamimili ka pa rin ba ng paaralan? Nais mo bang magpahubog sa kanila at mabigyan ng siguradong kinabukasan? Maniniwala ka bang ang paarlaan na ito ang pinakamalgaing sa NCAA dahil sa mga trainers at coach? Maniniwlaa ka bang mataas ang passing rate ng isang paarlan sa board exam dahil magaling ang turo? Ito ba o mas paniniwalaan mong ikaw ang magdadala sa pangalan ng paarlan mo. Mas mainam yatang hindi na lang magpahikayat sa pangalan ng paaralan, at isiping ang pangalan ng paaralan ay nakasalalay sa mga estudyanteng nagaaral dito. Mga Estudyante ang nagtataguyod sa institusyon ng karunungan at hindi ang paaralan ang susukat sa galing o lilikha sa tagumpay ng isang mag-aaral. Sino ang mga mag-aaral na yon?
